کسى که به خود تلقین مى کند که گناه مى کنم و بعد توبه مى کنم چنین کسى مقصودش از توبه بازگشت به خدا و خضوع و شکستگى در برابر مقام پروردگار نیست،
بلکه او مى خواهد به خداى خود نیرنگ بزند و به خیال خود از این راه عذاب خدا را در عین مخالفت امر و نهى او دفع کند.
پس در حقیقت چنین توبه اى تتمه همان نیت سوء اول او است نه توبه حقیقى که به معناى ندامت از گناه و بازگشت به خداست. (تفسیرالمیزان، ج۱۱)
